Kompensata polega na zniesieniu wzajemnych rozrachunków pomiędzy podmiotami (podmiot występuje jednocześnie jako wierzyciel i dłużnik) lub wyrównaniu różnic księgowych w księgach rachunkowych jednostki.

Najczęściej spotykamy w obrocie gospodarczym kompensatę zobowiązań, czyli przypadek kiedy kontrahenci posiadają wobec siebie zobowiązanie i należność. Rozróżniamy dwa rodzaje kompensaty zobowiązań: ustawowe, które reguluje kodeks cywilny (art. 498 kc) oraz umowne ? warunki kompensaty są ustalane dowolnie na podstawie umowy między kontrahentami.

Zgodnie z Art. 498 Kodeksu Cywilnego kompensata ustawowa jest możliwa po oświadczeniu jej zawarcia w formie pisemnej lub ustnej przez obu kontrahentów: "§ 1. Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

§ 2. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej."

Na podstawie art. 498 Kodeksu Cywilnego kompensata umowna jest dopuszczalna dla:

  • wierzytelności wymagalnych, gdy upłynął okres do spłaty długu zawarty w umowie,
  • wierzytelności przeterminowanych- kiedy było możliwe potrącenie wierzytelności przed terminem przedawnienia,
  • wierzytelności zajętych - jedynie w przypadku kiedy dłużnik stał się wierzycielem swojego wierzyciela przed zajęciem. Potrącenie to ma zastosowanie tylko dla wierzytelności pieniężnych lub rzeczy o równorzędnej wartości.

Nie można dokonywać  poniższych kompensat:

  • wierzytelności nieulegających zajęciu;
  • wierzytelności o dostarczenie środków utrzymania;
  • wierzytelności dotyczących czynów niedozwolonych;
  • wierzytelności, których potrącenie uniemożliwiają przepisy szczególne.

Wyróżniamy kompensaty dwustronne oraz wielostronne .

Od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą będzie musiało następować za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekroczy równowartość 15.000 zł. Transakcje w walutach obcych należy przeliczać według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji (art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.)

W przypadku dokonania płatności bez pośrednictwa rachunku płatniczego już po zaliczeniu ww kwoty do kosztów uzyskania przychodów, podatnicy są zobowiązani do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów (przy braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów) - w miesiącu, w którym dokonano płatności gotówką (art. 15d ustawy o PDOP i odpowiednio art. 22p ustawy o PDOF).

Powstało w związku z tymi zmianami pytanie czy wyłączenie z kosztów podatkowych dotyczy całej transakcji, czy tylko nadwyżki ponad 15.000 zł.

Ministerstwo Finansów w odpowiedzi z dnia 25 października 2016 r. wyjaśniło:

"(...) Stosownie (...) do art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, iż w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 tys. zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 tys. zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość - kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 tys. zł (Kwota 15 tys. zł nie może być traktowana jako swoista "kwota wolna", oznacza ona jedynie, iż do transakcji o wartości nieprzekraczającej 15 tys. zł omawiane przepisy nie mają zastosowania. (...)"

Kolejne wyjaśnienie Ministerstwa Finansów dotyczy rozliczenia podatkowego, w przypadku kiedy wartość transakcji netto nie przekracza 15.000 zł:

"(...) odnosząc się do wątpliwości związanych z wartością transakcji, tj. wartością "brutto" i "netto", oraz dotyczących kwoty, która podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, należy zaznaczyć, iż przepisy podatkowe z jednej strony odwołują się do transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, z drugiej wyłączają z kosztów uzyskania przychodów "koszt" w tej części, w jakiej płatność została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Przepisy odnoszą się zatem do wartości transakcji przekraczającej równowartość 15 tys. zł, bez rozróżnienia, czy jest to wartość "brutto, czy "netto". Zatem przez wartość transakcji rozumie się wartość (cenę) uzgodnioną przez strony transakcji, którą to kupujący jest zobowiązany zapłacić sprzedawcy - jest to wartość brutto.

Powstaje pytanie czy nowe przepisy powodują wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kwoty zobowiązania uregulowane poprzez kompensatę. Według Ministerstwa Finansów zmiany dotyczą jedynie zobowiązań regulowanych w formie zapłaty. Nie wprowadzają zmian do regulowania zobowiązań w innej formie, np. w drodze kompensaty: "(...) Ministerstwo Finansów zwraca uwagę, że wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołują się do pojęcia "płatności", wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują "płatności", które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji.

Natomiast w przypadku płatności, które odbywają się za pomocą instrumentów płatniczych, związanych z rachunkami płatniczymi, takimi jak m.in. karty płatnicze, jak również płatności dokonywanych poprzez systemy pośredniczące w płatnościach, takie jak PayPal, PayU itp., będzie spełniony wymóg dokonania ich za pośrednictwem rachunku płatniczego  (...)"

Podsumowując od 1 stycznia 2017r. zobowiązanie uregulowane w drodze kompensaty niezależnie od wartości zobowiązania, będzie mogło być ujęte w kosztach uzyskania.

Podobne stanowisko na temat kompensat zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z 7 października 2016 r.: nr 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK, nr IBPB-1-3/4510-736/16-1/AW oraz nr 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK.

Poniżej przytaczam Interpretację Indywidualną nr 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK:  w zakresie ustalenia, czy wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty :

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 12 września 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: "Wnioskodawca" lub "Spółka") należy do międzynarodowej grupy kapitałowej X (dalej jako: "Grupa") produkującej wysokiej jakości wyroby z tworzyw sztucznych dla przemysłu motoryzacyjnego.

W ramach współpracy grupowej, Spółka realizuje wierzytelności i zaciąga zobowiązania wobec pozostałych spółek tworzących grupę kapitałową X.

Obowiązującą formą rozliczeń wzajemnych należności i zobowiązań w Grupie jest comiesięczna kompensata, którą reguluje ramowa umowa kompensacyjna z 1 lipca 2006 r.

Poza Spółką stronami umowy są:

  • Y GmbH,
  • Z GmbH.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony, obowiązuje począwszy od 1 lipca 2006 r. i jest realizowana na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji.

Kompensata realizowana jest do kwoty niższego zobowiązania. Pozostałe do spłaty zobowiązanie, będące wynikiem potrącenia, zostaje zapłacone przez dłużnika w formie przelewu bankowego. Wydatki wynikające z faktury/rachunku (umowy albo innego dokumentu, jeśli nie istniał obowiązek wystawienia faktury/rachunku) poniesione w celu uzyskania przychodu lub utrzymania źródła przychodów uregulowane w drodze kompensaty Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto, do czasu obowiązywania art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: "u.p.d.o.p."), Spółka realizowała obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku uregulowania zobowiązań wobec dostawcy w drodze kompensaty po upływie terminów określonych w niniejszym przepisie (odpowiednio 30 lub 90 dni).

Obecnie zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu realizowane jest przez Spółkę w oparciu o przepisy ogólne, gdyż ustawą z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 18 sierpnia 2015 r., poz. 1197) z dniem 1 stycznia 2016 r. uchylony został art. 15b u.p.d.o.p.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. wejdzie w życie ustawa o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z 13 kwietnia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 780, dalej: "ustawa nowelizująca") wprowadzająca nowe przepisy ograniczające prawo do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z brzmieniem nowego art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Według nowego art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Podatnicy nie będą więc mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatku uregulowanego bez pośrednictwa rachunku płatniczego w tej części, która przekracza 15.000 zł. Nowelizacja dotyczy tych transakcji, których jednorazowa wartość, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.

W związku z literalnym brzmieniem nowych przepisów pojawiła się wątpliwość, czy uregulowanie należności poprzez kompensatę skutkować będzie niemożnością zaliczenia potrąconej sumy w koszty uzyskania przychodu w kwocie przekraczającej 15.000 zł. Potrącenie, zwane również kompensatą, to jedna z form powodująca wygaśnięcie zobowiązania. Uregulowana jest w art. 498 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej: "K.c."). Potrącenie polega na umorzeniu wzajemnych wierzytelności, skutkiem czego wierzytelności zostają zaspokojone bez konieczności dokonania zapłaty. Tym samym następuje ich uregulowanie bez pośrednictwa rachunku bankowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p., który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty w tej części, która przekracza 15.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie zobowiązania w drodze kompensaty nie ma wpływu na ograniczenie w zakresie kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p. i Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć tak uiszczone zobowiązania w całości do kosztów uzyskania przychodu.

Powołany przepis art. 15d u.p.d.o.p. odnosi się tylko do jednej z form regulowania zobowiązań tj. "płatności", która może być dokonana gotówkowo lub bezgotówkowo, nie dotyczy natomiast regulowania zobowiązań w drodze kompensaty.

Wprawdzie ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez "uregulowanie? zobowiązania, jednak zdaniem Spółki, pojęcie to należy rozumieć szeroko, tj. jako każdą dopuszczalną prawnie formę rozliczeń, skutkującą wygaśnięciem zobowiązania np.: gotówkową, bezgotówkową (np. polecenie przelewu, polecenie zapłaty) i potrącenia (kompensaty).

Takie rozumienie pojęcia "regulowania" zobowiązań potwierdzają także organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 kwietnia 2014 r., Znak: ITPB3/423-11b/14/PS. W interpretacji tej organ podatkowy, stwierdził m.in.: (...) Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (...), "uregulować" znaczy m.in. "uiścić jakąś należność". (...) Z kolei, "uiścić - uiszczać" oznacza "uregulować należność za coś". Natomiast "uiszczać się", zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza "wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji należy uznać, iż "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania (...).

W wyroku z 2 czerwca 2011 r., sygn. I FSK 1075/10 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: następnie podnieść trzeba, że zobowiązanie danego podmiotu wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć także na uwadze i to, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację wzajemnych wierzytelności, potrącenie, zgodnie z instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego, stosowaną w obrocie gospodarczym. Zastosowanie potrącenia pozwala uniknąć dwukrotnego, wzajemnego świadczenia należności, a co za tym idzie i kosztów z tym związanych. Zatem zobowiązanie pieniężne wygasa nie tylko poprzez jego zapłatę, ale także i poprzez potrącenie. Wobec tego przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych. W tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego.

(...) Mając na względzie to, że wszelkie ustanawianie pewnych warunków ma zapobiegać ewentualnym oszustwom podatkowym, wyłudzaniu VAT, należy zauważyć, że dokonanie potrącenia wierzytelności wzajemnych, jest tak samo czytelne, jak dokonanie zapłaty poprzez rachunek bankowy. Z punktu widzenia organów podatkowych są to zdarzenia, które, w przypadku złych intencji stron, wymagają sprawdzenia w równym stopniu. Okolicznościami mającymi w tym przypadku znaczenie będą zasadność zapłaty z rachunku bankowego za faktycznie zrealizowaną dostawę czy usługę, zgodnie z wystawioną fakturą, jak i zasadność dokonania potrącenia wierzytelności wymagalnych wynikających z faktycznie wykonanych czynności dostawy czy usługi, na które zostały wystawione faktury.

W ocenie Wnioskodawcy argumentacja Sądu odnośnie wprowadzenia obowiązku zapłaty z użyciem rachunku bankowego w celu zapobieżenia oszustwom podatkowym, użyta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, ma również zastosowanie do przepisów u.p.d.o.p. Tak więc potrącenie równie skutecznie chroni przed nadużyciami podatkowymi, jak zapłata przelewem bankowym.

Z tego powodu wiązanie prawa do zaliczenia zobowiązania do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie z operacjami bankowymi z wyłączeniem kompensaty byłoby zbyt daleko idącym ograniczeniem.

Ponadto Spółka zaznacza, że temat kompensat był poruszany w czasie konsultacji społecznych przed uchwaleniem ustawy. Tak samo jak Spółka, Minister Finansów stwierdził, że nowe przepisy odnoszą się jedynie do płatności gotówkowych i bezgotówkowych, a nie ogólnie do sposobów regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). Minister wskazał w przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie bądź wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się (Druk nr 322, Warszawa, 10 marca 2016 r., Zestawienie uwag).

Oznacza to tym samym, że w przypadku, gdy zobowiązanie zostanie uregulowane za pomocą zwykłej płatności, przedsiębiorcę obejmą uregulowania dotyczące limitu transakcji bezgotówkowych. Przepisów tych jednak nie stosowałoby się w przypadku innego niż wskazany w przepisie, sposobu uregulowania zobowiązania, czyli przy potrąceniu (kompensacie).

Przepisy dotyczące kosztów uzyskania przychodu również odnoszą się wprost do transakcji określonych w art. 22a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - a więc do transakcji regulowanych w drodze płatności. W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mógł zaliczyć w całości zobowiązania uiszczone w drodze kompensaty do kosztów uzyskania przychodu w takim zakresie, w jakim są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje, że art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p. nie wszedł jeszcze wprawdzie w życie, jednakże ustawa nowelizująca przepisy została już ogłoszona w Dzienniku Ustaw. Mimo tego, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, dopuszczalne jest wystąpienie z wnioskiem o wydanie interpretacji takich przepisów. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z 3 czerwca 2014 r. sygn. I SA/Bk 157/14, stwierdził, że (...) przez przepisy prawa podatkowego mogące podlegać interpretacji indywidualnej w rozumieniu o.p. należy rozumieć nie tylko przepisy obowiązujące w chwili złożenia wniosku, ale również przepisy które zostały uchylone (ale mogące rzutować na zaistniały stosunek prawno-podatkowy we wcześniejszych okresach np. za lata ubiegłe) oraz przepisy już uchwalone, ale które nie weszły jeszcze w życie (dotyczące zdarzeń przyszłych, ale które zostały skonkretyzowane i stanowią jednostkę redakcyjną aktu normatywnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.?

 

Artykuł archiwalny: 17 maja 2017

Katarzyna Lisowska

Kancelaria Podatkowa Skłodowscy

Używamy plików cookie, aby poprawić komfort korzystania z naszej witryny.